In dit artikel beschrijven we welke meervoudige relatieproblemen zich afspelen tussen moeders en hun uit verkrachting geboren kinderen, en de problemen die gerelateerd zijn aan de sociaal-culturele houding ten opzichte van seksueel geweld en kinderen zonder een bekende en betrokken vader, schaamtegevoelens en het isolement. Symptomen van met name PTSS beïnvloeden ouderschap in negatieve zin, terwijl het voor de moeders toch al moeilijk is om hun kind los te zien van de traumatische verwekking. Het kind is hierbij gezien zowel slachtoffer als trigger voor traumatische herinneringen. De perceptie die moeder van het kind heeft is vaak een negatieve, met grote risico’s voor het vestigen van een veilige gehechtheidsrelatie.
In de Multifamily Therapy (MFT) combineren we groeps-, gezins-, individuele en dyadische behandeling. Een individuele traumagerichte behandeling wordt voorafgaand of parallel aan de ouder-kindbehandeling gegeven. De toegevoegde interventies in behandeling van moeders met kinderen geboren van seksueel geweld richten zich op invloed van herinneringen aan de gewelddadige verwekking, posttraumatische klachten van moeders, negatieve mentale representaties van het kind, en ambivalente gevoelens tegenover het kind. Interventies gaan in op het overwegen van de keuze over het behouden van het kind, het kind accepteren ongeacht de manier van verwekking en het construeren van een acceptabel leeftijdsadequaat narratief voor het kind. De groepsbehandeling is ondersteunend in het meer verbinding kunnen maken met anderen, waarmee herstellende ervaringen in sociaal contact worden opgedaan.
Lees het hele artikel gratisU kent de beelden wel van televisie. Overvolle boten met vluchtelingen die hun land verlaten vanwege het oorlogsgeweld. Schrijnende beelden die op je netvlies blijven staan. Kinderen en gezinnen die getraumatiseerd zijn in het land van herkomst, op hun reis naar veiliger oorden en vervolgens hun weg moeten zien te vinden in een Europees land. Meteen rijst de vraag welke zorg deze kinderen en ouders nodig hebben en wat wij als hulpverleners hen kunnen bieden.
Lees meerKinderrechten gelden onverkort ook voor kinderen die na hun vlucht bescherming zoeken in Nederland. Deze kinderen moeten net als hun Nederlandse leeftijdsgenoten naar school en ze moeten een beroep kunnen doen op adequate psychosociale hulp en andere gezondheidszorg. In de praktijk blijkt dat vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Dat heeft te maken met de manier waarop naar asielzoekerskinderen wordt gekeken en met de wijze waarop de asielprocedure en –opvang georganiseerd is. Zo moeten kinderen bij herhaling verhuizen naar een ander loket. Dat brengt hun welzijn, gezondheid en veiligheid in gevaar en vormt een ernstig risico op schade voor de ontwikkeling van kinderen. Opvang op een plek van begin tot eind van de procedure en een aanspreekpunt voor kinderen waar ze terecht kunnen met hun vragen, zorgen en verhalen, zouden een enorme verbetering betekenen.
In dit artikel wordt de invloed van ouderlijke traumatisering op vluchtelingenkinderen geschetst en geplaatst binnen de context van een trauma- en hechtingsperspectief. Recente studies geven een steeds sterkere evidentie voor een relatie tussen ouderlijk trauma, de ouder-kindinteractie en de ontwikkeling van het kind. De bevindingen uit een onderzoek onder asielzoeker- en vluchtelingengezinnen suggereren dat de ontwikkeling van kinderen wordt beïnvloed door een samenspel van risicofactoren zoals traumatische gebeurtenissen, posttraumatische stresssymptomen, kwaliteit van de interactie tussen ouder en kind, en onveilige hechtingsrepresentaties. Voor deze kwetsbare asielzoeker- en vluchtelingengezinnen is er een dringende behoefte aan interventies vanuit een trauma- en hechtingsperspectief.
Wereldwijd is sinds 2015 het aantal vluchtelingen groter dan ooit. De meeste kinderen onder hen zijn op de vlucht voor geweld, oorlog en armoede en worden vergezeld door één of beide ouders. Een groeiend aantal kinderen zoekt veiligheid zonder familieleden. In dit artikel is ingegaan op zowel de ervaringen van kinderen (en hun gezinnen) die gevlucht zijn, als de reacties die zij vervolgens vertonen. In de literatuur wordt het voorkomen van posttraumatische stressstoornis vermeld, maar er zijn ook andere tekenen van stress. In dit artikel worden tevens de meergezinsgroepen beschreven waarmee in Centrum ’45, in het AZC en in de gemeente ervaring is opgedaan om de klachten te reduceren en herstel te bevorderen.
Aan de hand van een casus laten de auteurs zien dat voor vluchtelingen en asielzoekers reguliere interventies uit de kinder-en jeugdpsychiatriepraktijk op cultuursensitieve wijze ingezet kunnen worden. Er spelen in deze casus vele zaken zoals rouw, acute stress, relatieproblemen, bestaansonzekerheid en (psychiatrische) problemen bij meerdere gezinsleden e.a. problemen tegelijk.
Deze casus is exemplarisch voor hoe vluchtelingen en asielzoekers in chaos en verwarring aankomen in Nederland. Deze chaos en verwarring nemen zij mee in de spreekkamer. Het is aan de hulpverlening om in deze chaos een rustpunt te zijn en blijven. Er zal naar bevinding van zaken gehandeld moeten worden, aansluitend op wat de eerste behoefte en prioriteit heeft, met een grote mate van flexibiliteit en creativiteit. Het is een heen en weer bewegen tussen fases van ontregeling, waarin ruimte wordt genomen voor stabiliseren, steunen en structureren en fases van meer stabiliteit waarin mogelijk ruimte kan ontstaan voor verwerking en acceptatie.
Jonge adolescente vluchtelingen hebben gemeenschappelijk dat ze aspecten van traumatisering, acculturatie, depressie, en marginalisatie delen. Vandaar dat de behandeling vaak gecompliceerd is. Drie casussen tonen aan dat het focus niet altijd op traumabehandeling is gericht, omdat andere problematiek belangrijker is. Verschillende methodieken kunnen dan ook gehanteerd worden naast traumabehandeling: gedragstherapie, groepstherapie, inzichtgevende behandeling. Vluchtelingenjongeren vormen een soms lastig te behandelen, maar dankbare patiëntengroep.
In dit artikel beschrijven we welke meervoudige relatieproblemen zich afspelen tussen moeders en hun uit verkrachting geboren kinderen, en de problemen die gerelateerd zijn aan de sociaal-culturele houding ten opzichte van seksueel geweld en kinderen zonder een bekende en betrokken vader, schaamtegevoelens en het isolement. Symptomen van met name PTSS beïnvloeden ouderschap in negatieve zin, terwijl het voor de moeders toch al moeilijk is om hun kind los te zien van de traumatische verwekking. Het kind is hierbij gezien zowel slachtoffer als trigger voor traumatische herinneringen. De perceptie die moeder van het kind heeft is vaak een negatieve, met grote risico’s voor het vestigen van een veilige gehechtheidsrelatie.
In de Multifamily Therapy (MFT) combineren we groeps-, gezins-, individuele en dyadische behandeling. Een individuele traumagerichte behandeling wordt voorafgaand of parallel aan de ouder-kindbehandeling gegeven. De toegevoegde interventies in behandeling van moeders met kinderen geboren van seksueel geweld richten zich op invloed van herinneringen aan de gewelddadige verwekking, posttraumatische klachten van moeders, negatieve mentale representaties van het kind, en ambivalente gevoelens tegenover het kind. Interventies gaan in op het overwegen van de keuze over het behouden van het kind, het kind accepteren ongeacht de manier van verwekking en het construeren van een acceptabel leeftijdsadequaat narratief voor het kind. De groepsbehandeling is ondersteunend in het meer verbinding kunnen maken met anderen, waarmee herstellende ervaringen in sociaal contact worden opgedaan.
Lees het hele artikel gratis